در فصل ششم باشگاه کتاب دانشکده مطالعات جهان دانشگاه تهران، در بهار 1404، به مطالعه متن و بحث دست پیرامون کتاب تنهایی استراتژیک ایران، اثر دکتر محی الدین مصباحی می پردازیم.
نظریه تنهایی استراتژیک، مفهومی است که توسط محی‌الدین مصباحی، استراتژیست برجسته ایرانی، ارائه شده و به وضعیت ژئواستراتژیک ایران اشاره دارد که به دلیل فقدان اتحادهای طبیعی با قدرت‌های بزرگ و نبود مرزهای دفاعی طبیعی، به‌گونه‌ای تاریخی و استراتژیک تنها مانده است. این نظریه تأکید می‌کند که ایران، چه به‌صورت خودخواسته و چه از روی ناچاری، از اتحادهای معنادار با ابرقدرت‌ها محروم بوده و این وضعیت پس از انقلاب اسلامی، بحران گروگان‌گیری و جنگ ایران و عراق تشدید شده است. مصباحی استدلال می‌کند که در چنین شرایطی، ایران باید به توان داخلی خود تکیه کند، زیرا مرزهایش به‌عنوان خاکریز دفاعی عمل می‌کنند، واقعیتی که ریشه در تاریخ پرتهاجم و جغرافیای آسیب‌پذیر این سرزمین دارد.
