سومین کنفرانس دوسالانه مطالعات ایران معاصر
14 -15 آبان 1402
دانشکده مطالعات جهان دانشگاه تهران
محمد جواد ظریف، ساسان کریمی
چکیده: در دوره نظم پساجنگ سردی محیط بین المللی یکی از موضوعات ابتلای جمهوری اسلامی ایران، تلاش های متعدد برای امنیتی سازی در موضوعاتی متنوع است که مساله هسته ای در راس این فهرست بوده است. هرچند شاید بتوان آغاز این روند را سخنرانی مقامات اسرائیل پس از کنفرانس مادرید در 1991 دانست، اما واقع امر این است که با گذشت زمان، پروژه امنیتی سازی ایران به خصوص با افزایش حساسیت به موضوع هسته ای ایران از سال 2003 که با همین هدف به نظر می رسد، وسعت طراحی شده خود را پیدا کرد. از این منظر شاید بتوان محتوای هر یک از موضوعات اساسی چالش برای ایران در محیط بین المللی - از جمله موضوع هسته ای – را بهانه ها و فروعی برای این پروژه به عنوان محور اصلی قلمداد کرد. تبارشناسی پروژه امنیتی سازی ایران و شناخت دقیق آن شرط لازم بهینه سازی تصمیم سازی در حوزه سیاست خارجی کشور خواهد بود. در پژوهش حاضر ضمن انجام این بررسی در جهت معکوس سیر زمان ضمن تبیین تبارشناسانه ی مصادیق تاریخی و ارتباط های ساختاری و ماهیتی آنها با یکدیگر به عنوان مطالعه ای کاربردی، به مطالعه ی چگونگی بهینه سازی سیاست ورزی و کنشگری ایران در این مورد و به خصوص با توجه به نظم پساقطبی حال حاضر در محیط بین المللی می پردازیم.
کلمات کلیدی: امنیتی سازی، سیاست خارجی، محیط بین المللی، نظم پساقطبی، روابط بین الملل
